Het was zover… ik was geknapt en volledig uitgeschakeld. Ik kon alleen maar huilen die ochtend en voelde ik kan niet meer. Ik belde mijn werkgever en vertelde hoe het ervoor stond. Ze had het al aan zien komen…
Laat ik vooropstellen dat over dat laatste ook heel wat te zeggen is. Het is één van de redenen waarom ik denk dat er op veel werkplekken nog heel veel mag veranderen. Dat er een verschil is tussen mensen of andere belangen voorop stellen. Maar goed dat is een ander verhaal 😉
Maar wel o.a. één van de redenen waarom ik er niet achter sta hoe het op veel plekken er aan toe gaat, dat ik het anders zie en er dus daarom ook voor koos om dit op mijn eigen manier te gaan doen. Dit heb ik geprobeerd in mijn functie als coördinator van een afdeling maar ook daar werd duidelijk dat het vaak niet om de mens zelf ging maar er andere belangen waren waardoor er keuzes werden gemaakt die mensen pijn hebben gedaan, onzeker hebben gemaakt en nog verder weg van zichzelf hebben gebracht.
Tot het moment dat er een keerpunt komt…
Dus ook bij mij toen ik een burn-out bleek te hebben. Ik zelf had het niet door gehad maar terugkijkend waren er vele signalen geweest waar ik aan voorbij was gegaan. Ik kon niet meer, ik was moe en kon zelfs niet meer tegen geluiden en mensen om me heen.
Het was op, mijn reserves waren op… ik was te lang en te ver door gegaan… Ik was te ver over mijn eigen grens heen gegaan zonder dat ik het doorhad…
Een periode van herstel brak aan maar tegelijkertijd ook van de vele inzichten gedurende de tijd. Eerst was lichamelijk herstel nodig, dus heel veel slapen en zo weinig mogelijk prikkels om me heen. Maar er was ook iets in mij verandert. Want toen ik me gedurende de tijd lichamelijk weer wat fitter begon te voelen werd ook meer en meer duidelijk dat wat ik deed niet meer ging. Ik kon niet meer over mijn gevoel heen stappen en over mijn eigen grens heen gaan. Die grens was nu heel duidelijk voelbaar. Net of mijn lijf een nieuw anker punt had gemaakt (een nieuwe grens had bepaalt) en ik daar niet meer overheen kon gaan. Er was een ommekeer, mijn lijf had gezegd het is klaar, dit is niet meer goed voor jou en dit werd vanaf nu direct voelbaar wanneer iets niet goed was voor mij.
Mijn lijf was mij aan het helpen, die had de halt toe geroepen en daar ben ik tot op de dag van vandaag alleen maar heel blij mee.
Maar in het moment zelf was het zeker niet makkelijk. Het maakte me onzeker en ik had vaak de gedachte dat ik iets niet goed deed en zwak was. Waarom had ik dit en andere hadden dit niet.
Maar nu ik er op terug kijk weet ik waarom ik tot dit punt moest komen en waarom ik tot dit punt was gekomen.
Ik was onzeker en ging heel hard mijn best doen om gezien en goedgekeurd te worden…
Maar nog belangrijker (en wat ik nu besef) ik maakte dit eigen. Dit was wie ik was, ik voelde me zo en ging daarin geloven. Totdat ik ging beseffen waar dit vandaan kwam en besefte dit is niet wie ik ben, dit ben ik gaan geloven. Het is ontstaan in mijn kinderjaren maar is niet wie ik ben.
Ik zag niet wie ik van nature was… en dat is het grootste inzicht voor mij geweest
Ik dacht dat ik niet goed genoeg was. Ik dacht dat ik nog harder moest gaan werken om gezien te worden. Ik ben dingen gaan doen om gezien te worden. In mijn kinderjaren maar ook in mijn volwassene jaren.
Maar wat ik niet door had was dat dit alles zegt over de ander en niets over mij. Je hebt simpelweg jezelf te gaan zien (echt te gaan zien, voorbij alle laagjes van ruis) en jezelf te gaan omarmen. Dat de ander jou niet ziet dat zegt niks over jou. Dat zegt alles over de ruimte die de ander heeft om dit te kunnen (daar zal ik nog eens een losse blog over maken want dat inzicht is ook mega interessant 😉
Maar dat de ander jou niet ziet, niet hoort of jou niet accepteert dat zegt dus alles over de andere persoon maar al voel je dit in je kinderjaren al simpelweg maar een paar keer, het kan ervoor zorgen dat je je gaat aanpassen om jezelf te beschermen om deze afwijzing niet meer te voelen. Je gaat je aanpassen zodat je wel gezien, gehoord of geaccepteerd wordt door andere. Want wat je toen hebt gevoeld dat voelde niet fijn, het voelde niet fijn, niet veilig en als een afwijzing. En dat doet pijn. En als er iets is wat we niet willen, is pijn voelen. Dat is het beschermingsmechanisme wat we in ons hebben, en wordt geregeld vanuit onze hersenen (ons hoofd).
Als je dit eenmaal doorhebt voor jezelf dan kun je het om gaan buigen. Je hier bewust van zijn was niet alleen de sleutel voor mij, maar volgens mij de sleutel voor zoveel meer mensen. Dit is het begin van de verandering. Dit is het moment dat je afscheid kunt gaan nemen van de goedkeuring, acceptatie en het gezien worden door andere. Dit is het moment dat wat je vanuit deze (oude) pijn doet plaats mag gaan maken voor datgene wat jou blij maakt, waar jij achter staat en waarbij jij volledig jezelf kan zijn.
